Here's an article that I wrote a couple of years ago to honor my mom. I'm reposting it here on Mother's Day for I will always be grateful for the positive influences she had in my life.
***
“'Nay, masikip na ang palda ko. Hindi na kasya sa baywang saka sagad na ang tahi
sa laylayan. Paano ‘yan? Magpapatahi na ba tayo ng bago kong palda sa
pasukan?”
“Pwede pa ‘yan. Pagagawan natin ng paraan sa mananahi,” sagot ni Nanay.
Ha? Ano pa kayang paraan ang naiisip ni Nanay para magamit pa uli sa pasukan
ang pinagkaliitan ko nang palda. Nagsimula itong may malapad na tupi sa laylayan
noong bagong tahi pa. Taon-taon, inuurong ang tupi dahil tumatangkad ako. Pero,
katulad nga ng sabi ko, ngayon ay wala nang tuping pwedeng tastasin.
Kinuha ni Nanay ang aking palda at itinabi para dalhin sa kapitbahay naming
mananahi. Pagkatapos ay sinimulan na namin ang isa sa aming mga tradisyon tuwing
bago magpasukan.
Tiningnan namin isa-isa ang mga kwaderno (o notebook) na ginamit ko
at ng nakababata kong kapatid noong nakaraang pasukan. Maingat naming tinanggal
ang mga alambre (o spring). Hiniwalay ang mga may sulat sa mga wala
pang sulat. Pagkatapos pinagsama-sama namin ang mga natirang mga pahina para
bumuo ng mga bagong kwaderno. Tinatahi ni Nanay isa-isa ang mga bagong kwaderno
mula sa mga hindi nagamit noong nakaraang pasukan. Tapos binabalutan ko naman
ito ng mga pambalot ng regalo at plastik para magmukhang bago at hindi madaling
madumihan o masira.
Bago rin magpasukan, iniinspekyon namin ang mga dati naming sapatos.
Kadalasan, wala kaming sapat na pera para bumili ng bago taun-taon. Kaya ang
ginagawa ni Nanay dati, pinapapalitan lang niya ang suwelas o ilalim dahil iyon
naman ang madalas na unang nasisira. Pinapalitan na lang ang sapatos namin kapag
nasira na ang itaas, halimbawa ay nabiyak na o nabutas. Kaya palagi naming
nililinis at pinakikintab ang sapatos namin para hindi madaling masira agad ang
balat.
Isa pang paraan ng pagtitipid na ginagawa ni Nanay tuwing bago magpasukan
noong elementarya pa kami ay maghanap ng mga lumang libro o secondhand
books mula sa mga mas nakatatandang estudyante sa aming paaralan, sa mga
kapitbahay namin na mas nakatatanda o sa mga tindahan sa Recto. Hangga’t maaari
hindi kami bumibili ng bagong textbook kung mayroon naman kaming
mahihiraman o mabibiling luma para mas makatipid. Iyong mga workbook
lang ang binibili ng bago dahil kailangan itong sagutan.
Mahigit dalawang dekada na ang nakaraan mula ng magtapos ako sa elementarya
ngunit sariwang-sariwa pa rin sa aking alaala ang mga ginagawa naming paghahanda
noong bata pa ako tuwing malapit na magpasukan. Hindi ko mapigil na mangiti at
matawa lalo na nang maalala ko kung paano ginawan ng paraan ni Nanay at ng
kapitbahay naming mananahi ang akala ko ay hindi ko na maisusuot na palda.
Dahil wala na ngang remedyong magagawa sa laylayan at sagad na ang tahi,
dinugtungan ng mananahi sa baywang ang luma kong palda. Ginawan niya ng bagong
paha at dinugtungan ng halos kakulay na tela. Iyong dating nasa baywang ay
binawasan nang bahagya at napunta na sa may bandang balakang dahil sa ginawang
dugtong. Hindi naman daw halata kasi mahaba ang aking blusa!
Nakakabilib talaga si Nanay! Katulad ng maraming ina, tunay siyang
maparaan!
Buti na lang maabilidad at maparaan si Nanay! Dahil sa katangian niyang ito,
nakapagtapos ako ng elementarya sa isang pribadong paaralan. Ang kanyang
halimbawa ng pagpupursige at sipag ay naging inspirasyon ko upang maging isang
masikap, masipag at responsableng mag-aaral. Tinuruan niya akong maniwala na
hindi hadlang ang kahirapan upang makamit ang iyong mga pangarap. Gaya nga ng
sabi sa kasabihan, nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa. Ginawa ng aking mga
magulang ang lahat ng kanilang makakaya upang mapagtapos ako ng pag-aaral. Hindi
naging madali para sa aming lahat ang mga taong iyon na nag-aaral pa ako.
Maraming sinakripisyo ang aking mga magulang para matupad ang aming pangarap
pero sulit naman lahat ng iyon tuwing aakyat kami sa entablado taun-taon para
tanggapin ko ang aking medalya bilang Top 1 at nang magtapos akong
valedictorian sa elementarya, nang ako’y makapagtapos sa high
school sa isang paaralang ekslusibo para sa mga babae, at higit sa lahat
nang ako’y magtapos sa kolehiyo sa Pamantasan ng Pilipinas sa Diliman.
Magpapasukan na naman. Hindi ko mapigil na hindi maalala ang mga magaganda at
masasayang alaala ng aking pagkabata at buhay estudyante lalo na noong ako’y
nasa elementarya pa. Masaya ako noon kahit mulat ang aking mga mata sa kahirapan
ng aming pamilya. Masaya ako dahil itinataguyod ako ng aking mga magulang para
magkaroon ng magandang kinabukasan sa pamamagitan ng magandang edukasyon. Masaya
ako dahil mayroon akong mga kaibigan noon na hindi pansin kung bago ba o luma
ang aking uniporme at sapatos. Masaya ako noon dahil may mga guro akong
naniniwala sa aking talino at kakayahan kahit na ako’y mahirap lang.
Pero mas masaya na ako ngayon dahil sa aking pagtityaga, disiplina, suporta
ng mga taong nakapaligid sa akin at sa tulong ng Diyos, naabot ko ang bawat
pangarap na pinangarap ko simula nang una akong natutong mangarap.
Magpapasukan na! Dalangin kong mas marami pang batang mahirap ang matutong
mangarap at mabiyayaan ng mga magulang na tulad ng mga magulang ko… lalo na ng
tulad ng Nanay ko! Happy Mother’s Day, 'Nay!
* This was originally published in Buhay Pinoy of the Philippine Online Chronicles.
No comments:
Post a Comment